Bize ağır gelen hayat değil, yükümlülükleri üstlenme tarzımızdır.”
Elizabeth Potier
Ebeveynlik başlı başına bir meslek biçimidir ve de doğası gereği zordur. Çocuklarımızın eğitimleri konusunda kendi kendimize sorduğumuz sorular, duyduğumuz kaygılar bir yana; çocuklarla birlikte olmak, gün içinde çok fazla enerji ve zaman gerektirir. İşiniz yalnızca bundan ibaret olsaydı çok daha kolay olurdu ama ebeveyn rolüne, sorumluluklarına bir çok iş daha eklenir.
Anne baba olmanın yanı sıra, çoğunuz aynı zamanda çalışansınız ve bu nedenle günleriniz zaten yoğun, hem de çok yoğun! Bu ve pek çok nedenle çalışan olmakla ebeveyn olmak arasında sıradan geçer durur saatlerimiz, günlerimiz, aylarımız… Çoğumuz hem de pek çoğumuz hem yoğunluktan hem de sıradanlaşan bu “gel git”lerden yorulmuşuzdur. Yorulmaktan da öte SIKILMIŞIZDIR!
Peki Ne Yapmalı?
Sürekli bu sıkılmışlıkları ve yoğunlukları konuşmayı bırakmalı.
Arkadaşlarımızla her geçen gün ve gece iyi yönetemediğimiz zamansızlığımızı konuşmaktansa kendimize hangi artıları katabildiğimizi, neleri/neyi farklı yapabildiğimizi konuşmalı.
Ve her şeye çözüm odaklı yaklaşmalı. “…….ise, peki şimdi ne yapabilirim?”
Ve okul döneminin sonuna yaklaştığımız şu günlerde hala tam farkında olamamışsak okula bizim değil, çocuğumuzun gittiğinin farkında olmalı ve okulla ilgili sorumluluklarını çocuğumuza devretme konusunda ısrarcı olmalıyız. “ Herkes kendi sorumluluğunda olmalı!” kuralı bir artak yaşam kuralı, öyle değil mi?
Aksi takdirde “Biz, dün akşam ÖDEVİMİZİ yaparken çok sıkıldık.” cümlesinden kurtulmamız mümkün değil. Ödev kimin ödevi ve siz kimsiniz?
Haydi vakit nakittir, iyi planlayalım günümüzü. Çocuklarımız okullarına, biz işlerimize. Eve döndüğümüzde o gün için neyi farklılaştırabiliyorsak da kolları sıvayalım. Bir arpa boyu yol almak bile önemli… Öyle değil mi?
Sevgiyle,
Dr. Mürüvvet UYGUN
